05:11 ბუუუყნი:)

გამარჯობა:)დღეს მომინდა ბუყნის ბუტაფორია შემექმნა:)ვფიქრობდი და სანამ მოვიფიქრებდი დასრულდა:)რატო არ შეიძლება იყო ბედნიერი და ამ ბედნიერებას არ ქონდს საზღვრები ან დასარული?!

….

დაკრძალვის დღეს მეგობრებს ძალინ მარტივად ვუმასპინძლე.სასაფლაოზეც არ გავყევი…როცა ავად იყო და ძალინ უჭირდა არც მაშინ ვნახულობდი,იქნებ რამე უჭირდა და მე შემეძლო ის “რაღაც”რაღაცით შემევსო..დაკრძალვიდან ზუსტად 2 საათში ჩამოვედი,ჩემს ოთახში დიდხანს ვარჩევდი მგლოვიარის შესაბამის ფერს შევარჩიე..და საღამოს “პაემანის მაგვრაზე” წავედი..მერე ვიბოდიალე..რედბული დავლიე და ვილაპარაკე როგორ მტკიოდა…მეორე დღეს ისევ “მგლოვიარის ფერში”გამოვეწყვე და სამსახურში წავედი..მესამე დღე,მეოთხე..ვიზიარებ..ვერ ჩამოვედი..”მადლობა მეც ვერ ჩამოვიდოდი,”ვერ დაგირეკე “არაუშავს ვერც მე დაგირეკავდი არ მეცოდინებოდა რა უნდა მეთქვა..”მერე ჩემი პიჯაკების საკმაოდ მრავალფეროვანი არჩევანი “ბალეტკებითურთ”და თეთრი “ზარას”მაისური მომენატრა..ჩავიცვი…მართლა მტკივა..34 დღის განმავლობაში როცა უკვე აზრი აღარ ქონდა არაფერს მაშინ დავფიქრდი რამდენი რამ შემეძლო ალბათ და არ გავუკეთე,იქნებ უბრალოდ სიტყვა ჭირდებოდა,ფული ჭირდებოდა,სითბო ჭირდებოდა,მეგობარი ჭირდებოდა გართობა უნდოდა ლაპარაკი უნდოდა…მე არ მახსოვდა.მართლა ..როცა მახსენდებოდა მტკიოდა ძალინ და ვცდილობდი აღარ გამხსენებოდა…34 დღიდან 30 დღე ვფქრობდი და მჯეროდა  როცა”გაიღვიძებდა”სიკეთის დღესასწაულს მოვუწყობდი..ყველაფერს გავუკეთებდი რაც 23 წლის მანძილზე არ გამიკეთებია…და უბრალოდ არც კი მიფიქრია გამეკეთებინა..16 აპრილი 21:30 საათი ჩემს შეგნებული ცხოვრების ყველაზე ემოციური საათი და დღე..გარდაიცვალა..ერთხელ ვიკივლე და მეტი ვეღარაფერი ვქენი..მერე პანაშვიდები იყო პირველ დღეს თავი მტკიოდა ,სულ მეტირებოდა,მეორე დღეს კიდევ თავი მტკიოდა მაგრამ ვეღა ვტიროდი მესამე დღეს პანაშვიდზე ჩასვლა ცოტა მეზარებოდა..მეოთხე,მეხუთე..ვერ ვიჯერებდი რომ აღარ იყო…ვერ ვიჯერებდი რომ შეიზლება “მომკვდარიყო”არც ის მჯეროდა რომ ცხედარტან ვიჯექი..მართლა..ეს იმიტომ რომ ხო არსებობს რაღაც გარემოება,მიზეზი რომ რაღაც ცუდი გარდაუვალია..ეს ის შემთხვევა იყო როცა–უბრალოდ დაუშვებელი იყო რომ ის აღარ ყოფილიყო..უბრალოდ მას სიკვდილი მართლა ეკრძალებოდა,უბრალოდ მისთვის სიკვდილი არ შეიძლებოდა…ყოველთვის მიშლიდა ნერვებს ის რომ დრო სწრაფად გადიოდა ჩემთვის…ვერასდროს ვეწეოდი..ხოდა ახლა ყველაზე ნელა გადის დრო..დღეს.–––ვერასდროს ვიფიქრებდი რომ ასე დამენენბოდი,და მეტკინებოდი..ბოდიში არ ვთვლი რომ ჩემი ტანსაცმლის ფერი,ჩემი არაპროგნოზირებადი განწყობა შენ რამეს შეგიცვლის უბრალოდ ეს ფორმალობები ხალხის დასანახად არის “ხელსაყრელი”ხსრად..არ მინდა,არ მჭირდება ზუსტად იცი შენ რომ მე მტკივა ისე როგორც არასდროს,მე ვნანობ ისე როგორც არასდროს,მე მიყვარხარ ახლა ისე როგორც არასდროს,მენატრები ისე როგორც არასდროს,მეტირება ისე როგორც არასდროს,მენანები…ძალიან მენანები მართლა!!მე ხომ არაპროგნოზირებადი ვარ ხოდა ახლაც არ მჯერა რომ არარ ხარ, მაშინ ვხვდდები როცა შენს ფოტოს ვხედავ..იქაც ხო კეთილი ხარ:)პანაშვიდებზე ვფიქრობდი რომ იქ სადაც მე გავიზარდე ,იმ უბანში ბევრი მეგობარი აღა მყავს,რამდენიმე სახლში მიხარია მხიარულად მისვლა აქამდე ერთ–ერთი შენი სახლი იყო..ხოდა მივხვდი რომ იქაც მოსასვლელი აღარ მაქვს..მართლა მტკივა შენ იცი..

როცა იმ საშინელ პალატაში გნახე მაშინ როცა უკვე არარ იყავი..ერთი სიტყვა გითხარი “დეგენაერატი ხართქო”მაშინ მართლა ასე ვფიქრობდი იმიტომ რომ მე იმის უფლებაც არ მოგეცი რომ “მომკვდარიყავი”

             ახლაც ასე ვფიქრობ!:)

 

 

 

 

 

სანდასნდ

Hello world!

Welcome to WordPress.com! This is your very first post. Click the Edit link to modify or delete it, or start a new post. If you like, use this post to tell readers why you started this blog and what you plan to do with it.

Happy blogging!